JARÐARBUNGA

Tveir karlar sátu hvor í sínum kofanum sunnanlands - annar út við ysta haf, hinn í lyngmóa undir fjalli - og bjuggu til músík, hvor eftir sínu höfði. Það höfðu þeir alltaf gert og geta ekki annað.

​

Þeir vissu svo sem hvor af öðrum í sínum kotum og fyrir kom að þeir hugsuðu sem svo: hvað ætli gaurinn sé að bardúsa? Og svo hugsuðu þeir áfram, hvor í sínu skoti: það gæti nú verið gaman að spila með honum einhvern tíma. Við hefðum átt að gera það þarna um árið fyrir norðan.

​

En einn daginn tók sá við ysta haf sig til og sendi póst upp í fjall: hér er smá lagstúfur sem ég var að gera. Hvernig finnst þér?

 

Flott, svaraði fjallabúinn nokkrum dögum síðar.

 

Jæja, sagði hinn. Eigum við þá ekki að gera plötu saman?

 

Og þetta sumar, á meðan sól var hæst á lofti, ákváðu þeir að láta gamla drauma rætast - vinna svolítið saman í músík og jafnvel búa til efni á plötu. Stundum var unnið í skorpum í litla húsinu við hafið, stundum vann hvor fyrir sig og sendi afraksturinn til hins um ljósvakann; stundum voru langar pásur.

 

Þetta var allt saman nokkuð kostulegt: þeir komu úr sitt hvorum geira dægurtónlistarinnar og voru vel þekktir og fullviðurkenndir hvor á sínu sviði en það blasti ekki beinlínis við að einmitt þessir tveir menn myndu ná saman á svo dýrlega mjúkan, harðan, blíðan, grimman og ljóðrænan hátt.

 

Þetta fyrsta sumar leið og svo kom haust og vetur - og svo annað sumar og annað og haust og vetur með allt of miklu frosti, eins og segir í laginu. Eftir nærri fjögur ár og feiknarlega mikið af kaffi töldu þeir sig vera komna á endastöð með Jarðarbungu: báðir höfðu gefið allt sem til var að þessu sinni, þetta var orðið gott í bili – og tími kominn til að huga að næstu plötu. 

​

​

ÓV